Le fin de septimana passate, in compania de Yulia qui veniva a visitar me, io profitava del belle die pro exir del casa. Nos non habeva un plano precise: sia io sia Yulia ha jam visitate tote le locos que on pote visitar con un breve promenada a pedes de mi casa, e anque tote le locos turistic proxime a Helsinki que io cognosce. Alora, nos decideva de vader al station central e prender un traino qualcunque, le prime que partiva, e stoppar al ultime station que se trova in le area urban de Helsinki (de maniera que nos non pagarea le ticket :-) ), e se haberea promenate un poco in le proximitates — que probabilemente non haberea offerite un panorama multo differente del usual, ma le importante esseva mover se.
Le prime traino que partiva esseva directe a Vantaankoski, e le ultime station pro le qual nostre ticket esseva valide esseva Malminkartano; assi nos saliva in le traino e tosto arrivava al destination. Infortunatemente le tempore esseva multo ventose, e quando nos arrivava a Malminkartano le sol habeva disparite sub le nubes, e alicun guttas de pluvia initiava a cader. Nos decideva de promenar se comocunque, e prendeva un sentiero que entrava in le boscos. Pro esser completemente honeste, io debe dicer que normalmente io non me promenarea in un citate — e ancora minus in un bosco! — que io non cognosce sin un mappa o un guida, especialmente si il pluvia e il manca punctos de referimento. Lo que compensava iste difficultates esseva mi filio, le N810, cuje navigator GPS traciava in le schermo le via que nos percurreva; assi il es multo facile retornar al puncto de partentia, simplemente per sequer al inverso le via initial.
Durante que nos esseva in le bosco, le conditiones atmospheric se deteriorava ancora un poco, e il habeva un poco de pluvia e le celo esseva multo obscur. Ma jam quando nos exiva del boscos, le nubes habeva passate e se dirigeva verso Helsinki. Le photo del strata humide esseva facite in ille momento, e illo evidentia le contrasto del fronte del nubes que se parti.
Un altere cosa que immediatemente habeva capturate nostre attention si tosto que nos non esseva plus circumdate per le arbores esseva un collina, que pareva multo alte e ripide. Ma quando nos esseva plus proxime a illo, nos observava que illo esseva solmente un collinetta, e que le altessa esseva solmente un illusion causate per le facto que illo es totalmente immerse in le pianura: illo se erge quasi como un pyramide, e il ha nulle altere elevation in le vicinitate. Nos non esseva fatigate, e le retorno del sol nos incoragiava a vader verso le summitate. Curiosemente, pro salir le collina il habeva, in ultra a sentieros non ripide, un rampa de scalas de ligno que vadeva directemente in alto. Ante interprender le scalata, nos considerava le longessa del rampa de scalas e concludeva que illo consisteva de circa 150 passos: un cifra decisemente non obstaculante, e alora nos confirmava nostre intention de salir, e vadeva. Yulia contava mentalmente le passos, e quando nos nos fermava pro facer un breve pausa, illos esseva pauco plus que 100; nos reguardava in alto, e videva que si, le summitate esseva plus proxime, ma non tanto proxime quanto 50 passos — alicun plus. Nos reprendeva le scalata, e post un altere pausa, nos arrivava al summitate. Yulia habeva contate 426 passos.
In le summitate il habeva alicun pancas pro seder, e alicun anemoscopios colorate que indicava le direction del vento. Illos me recordava del tentaculos del videojoco Day of the tentacle, ma isto es un inciso que vos pote oblidar. Le vista del summitate offereva un panorama a 360 grados; nulle cosa, excepto le impuritate del aere que obfuscava le horisonte, obstaculava le vision. Io prendeva alicun photos del panorama, que totevia non es exceptional: partialmente a causa de mi incapacitate, e partialmente a causa del facto que le panorama esseva totalmente plan e monotone.
Quando nos decideva de retornar a basso, nos notava que in le ultime passo del scala (illo in le summitate) il habeva un scripto: 426. Assi Yulia discoperiva de haber facite un effortio inutile in contar le passos, ma anque esseva orgoliose del facto que illa sape contar — especialmente le cosas utile.
Tote le photos es in le galleria; le primes esseva prendite le die precedente, in Lauttasaari e in le insula immediatemente a nord de illo. Un cosa notabile es que in le meta-informationes del photos il ha le indication (latitude e longitudine) de ubi le photo esseva prendite; isto esseva possibile gratias a gpscorrelate, un simple programma que combina le datos GPS (que consiste de coordinatas spatial e temporal) con le tempore del creation del photos, per interpolation. Assi il es possibile recordar non solmente le data e le ora, ma anque le loco ubi le photo esseva prendite. Io ha cargate alicun del photos anque in mi galleria in flickr, que pote visualisar le photos in le mappa: e quando on clicca sur un photo, il ha un ligamine que permitte de mappar le photo. Iste informationes es inseribile anque manualmente — ma homines moderne utilisa instrumentos moderne. ;-)
Como nota de clausura, io ha modificate le configuration de mi galleria assi que le albums es ordinate per data de ultime modifica: illos plus nove appare al initio, in maniera que si uno visita le galleria ille pote immediatemente vider ubi es le nove contento. E ille es contente.
No comments:
Post a Comment